Trauma professional opleiding

Vorige maand ben ik gestart met de opleiding voor (jeugd) trauma professional in Hoevelaken bij het Instituut voor Empathie.

Al vanaf 2013  toen ik startte als therapeut in de neurorevalidatie wilde ik meer betekenen voor het gehele systeem. Daarmee bedoel ik dat ik naast het behandelen en begeleiden van de kinderen en jongeren met hersenletsel ook de ouders en verzorgers wilde ondersteunen in de grote zorg voor hun kind.

Gesprekken met ouders zijn hierin altijd een speerpunt geweest.

Alleen al ‘gewoon’ luisteren, echt de tijd hebben voor ouders, tips en adviezen kunnen geven en perspectief kunnen bieden is al zo vreselijk waardevol.

Collega’s waren wel eens verwonderd hoe ik het behandelen van een kindje samen kon laten gaan met de gesprekken met de ouder, zonder een signaal te missen van zowel kind of ouder.

Het is blijkbaar mijn tweede natuur en ik voel me dankbaar met deze capaciteit.

Als de sessie van het kind is afgerond, aan de doelen is gewerkt, tips en adviezen zijn gegeven en de ouders en het kind blij en hoopvol weg gaan, is de missie geslaagd.

Dit geeft ontzettend veel voldoening.

Ik weet nog dat ik ooit getwijfeld heb om psycholoog te worden. Maar het vele zitten aan een tafel hield me tegen. Ik hou meer van mensen of kinderen helpen op een meer dynamische manier.

Echter, het praten met mensen heeft altijd een grote rol gespeeld in mijn carrière als fysiotherapeut.

Het beste kwam ik altijd uit de verf bij doelgroepen die een ander wellicht moeilijk vond.

Door al deze gesprekken heb ik veel van deze mensen geleerd, van hun ervaringen, teleurstellingen, trauma’s en verdriet.

Veel waardering heb ik gekregen voor de ouders van de kindjes met hersenletsel maar ook voor de cliënten met kanker, die ik ook nog steeds mag helpen als oedeemtherapeut.

Al langer speelde ik met de gedachte om een opleiding te starten in de gespreksvoering met mensen met trauma’s.

Ik vond dit jaar een opleiding in Hoevelaken wat me erg aansprak vanwege de persoonlijke aanpak en de kleinschaligheid.

Het is dan natuurlijk logisch dat er dan eerst een eigen proces wordt ingezet.

Iedereen heeft zo zijn trauma’s (groot of klein) meegemaakt en deze hebben je gevormd tot wie je nu bent.

Soms ben je je niet eens bewust van de impact van deze trauma’s die zich soms in je jeugd al hebben afgespeeld.

De manier hoe je reageert op verschillende mensen, de mate waarin je je veilig voelt, je behoefte aan controle, de mate van angsten in je, de mate waarin je hulp kunt ontvangen etc.

Laat staan als je daarover heen een groot trauma krijgt te verwerken zoals het krijgen van een ernstige ziekte van jezelf of van je kind.

Hoe groot was je belastbaarheid voor dat dit gebeurde?

Hoe ga je om met zo’n intens verdriet?

Hoe maak je naast de zorg voor je kind tijd om zelf aan je trauma te werken?

Om het enigszins een plek te kunnen geven die acceptabel is, een manier te vinden om ondanks alles nog te kunnen genieten van bepaalde dingen in je leven.

Vanuit mijn ervaring in het ‘werken’ met kinderen met hersenletsel en hun ouders is me opgevallen dat de hulpverlening voor de ouders vaak niet op een gunstig tijdstip wordt geadviseerd of aangeboden. Ook lijkt de hulpverlening niet altijd voldoende ervaring te hebben om deze ouders echt te kunnen begrijpen en helpen.

Omdat ik heel graag de ouders (en ook de kinderen zelf) wil helpen met hun trauma’s ben ik deze opleiding gestart.

Hiermee heb ik een start gemaakt om eerst mezelf te helen.

Als er bij mij zelf niet verwerkte dingen aanwezig zijn, blijven dat blinde vlekken in de hulp die ik een ander wil bieden.

Ik ben dankbaar dat ik een goede, zeer ervaren psycholoog als docent heb en daarnaast een coach die mij helpt in het proces wat ik ben aangegaan.

Met als doel om over een tijd nog sterker in mijn schoenen te staan om ouders en kinderen met hersenletsel ook op mentaal vlak te kunnen ondersteunen.

 

Ik kijk er naar uit om met alle tools aan de slag te kunnen gaan als de tijd daar rijp voor is.

 

Inge van Straten-Blom